Паводле нямецкай народнай казкі
З травінкай любой размаўляў ён без слоў,
Блукаючы ў джунглях аеру.
Віталі вар’ята кіўкамі галоў
Гарлачыкі ў белых самбрэра.
А полем узбоч без дарогі ішлі
У касках гарбатых салдаты.
І следам за імі — да сонца з зямлі —
Узносіўся пыл ружаваты.
Наўсцяж прасавалі яны збажыну —
Пад ботамі гнулася сцежка.
— Куды вы? —
Спытаўся вар'ят.
— На вайну!
Хіба ты не бачыш, даўбешка?!
Галодны крумкач на высокай сасне,
За войскам цікуючы, кракаў...
— А што вам, салдаты, рабіць на вайне?
Вар'ят непакоіў ваякаў.
Тапырачыся, нібы напаказ,
Штыкі палымнелі пад сонцам.
— Паліць!..
— І расстрэльваць!..
— І нішчыць!..—
Адказ
Каціўся над строем бясконцым.
— Навошта? —
Не здолеўшы ўцяміць, відаць,
Ускрыкнуў вар’ят анямела.
— Каб зноў нараджаць!
— Каб зноў будаваць! —
Вясёлае войска грымела.
Гула ад абцасаў зямля, нібы звон,
Губляючы водгулле ў жыце.
І кінуў ваякам вар’ят наўздагон:
— Дык хто з нас вар’ят, адкажыце?
* * *