Дарыла мне жанчына вазу
Усёй істотай трапяткой —
І подых музыкі адразу
Напоўніў мой увесь пакой.
Як толькі здолела рука
Схіліць метал да паслушэнства
Што я ў здзяйсненні мастака
Лаўлю з табою падабенства!
Чаму натхнёна так, скажы,
Разцом красу тваю адзначыў
Разьбяр нязнаны і чужы,
Які цябе ў жыцці не бачыў?
...Застыўшы ў постаці адной,
Загадку тоячы сур’ёзна,
На тонкай ножцы грацыёзна
Яна стаіць перада мной.
А ледзь крану — і запяе,
Агучыць далечы і шыры!
І смех твой непаўторна шчыры
Звініць у музыцы яе.
* * *