Захлынуўся ветру плач надрыўны...
Падпаліўшы раптам сэрца мне,
Чыркнула запалкай у акне
Знічка ці знішчальнік рэактыўны.
На стале даўно астыла кава:
І бурчыць, і лаецца ласкава,
Губы надзімаючы, злуецца
Жонка,
што мяне не дазавецца.
І не бачыць,
як рукою порсткаю
Я рассунуў свайго дома сцены
І надзеў навін апошніх порцыю
На відэлец радыёантэны.
* * *