Максіму Багдановічу
Юначае душы парыў гарачы
І дум высокіх бліскавічны ўздым
Аддаў ты мужнай песні да астачы,—
Каб у жыцці застацца маладым.
Бой абвясціўшы бастыёнам гвалту,
Спяшаўся ты ў засмужаную даль,
Да незалежных гордых гор у Ялту,
Каб поруч быць з адвечным бунтам хваль...
Паслухай сёння, як у белы май,
Выходзячы гурбой на бераг стромкі,
Пяюць пра вольны беларускі край
Ткачыхаў слуцкіх вольныя патомкі.
Той, хто сваё акрыленае сэрца
Спаліў паходняй у імя жыцця,
Сярод жывых і зараз на паверцы,
Не падуладны цемры забыцця.
Прынеслі мы табе свой шчыры дар —
І дзе яшчэ вышэй узнагарода! —
Народных мар, народных дум пясняр,
Прымай вянок любві свайго народа.