Век з рэактыўнай хуткасцю імкне,
Мы нездарма яму хвалу прапелі.
Адлегласць колы,
Вышыню прапелер
Адольваюць,
Узносячы мяне.
Хай сёння я на Млечны Шлях ступіў,
Усіх маіх здзяйсненняў таямніцы
Бяруць вытокі з той зямной крыніцы,
З якой і я рукамі неба піў.
Чаму ж я не крычу:
«Спыніся, міг!»,
Калі да зорак здолеў дакрануцца?
Чаму мяне так вабіць азірнуцца?
З маіх вышынь,
З адлегласцяў маіх?
Туды,
дзе жыта б’ецца ў небакрай,
Дзе я бягу па зорных росах босы...
Не забірай,
датэрміновы рай,
У ног —
зямлю,
У галавы —
нябёсы.
* * *