Вельмі хочацца азірнуцца —
След пакінуты вабіць вока.
Вельмі хочацца дакрануцца
Да таго, што цяпер далёка.
Завітаць да юнацтва ў госці,
Што як ранняй вясной праталіна.
Дакрануцца да маладосці,
Што дыханнем вайны апалена.
Заміраючы на парозе,
Азіраемся перш, як стукнем.
Мы жывём у штодзённай трывозе
На парозе былога з наступным.
Зноў памножыцца ўсё, што страчана
На сцяжынах крутых к вышыням.
Шлях наш пройдзены — наша спадчына,
Што нашчадкам сваім пакінем.
Толькі ў спешцы не спатыкніцеся:
Сцежкі ў заўтра — над прорвай кладкі.
Прыпыніцеся, азірніцеся...
Хто там ломіцца без аглядкі?