Выбачай, што не знаю імя тваё, птах,
Невядомы спявак, безыменны саліст,
Рассыпаючы звонкае дзіва ў кустах,
Скачаш з дрэва на дрэва, з ліста на ліст.
Ты збудзіў мяне дотыкам неба ад сну,
Расчыніўшы на досвітку дзверы ў вясну,
Я, аглушаны пошчакам срэбным, стаю,
У пакой упускаючы песню тваю.
Ты вясёлаю нотай сваёй цішыню
Пранізаў, нібы промень, што бліснуў з-за хмар,
Падарыўшы зямным слухачам вышыню
Летуценняў блакітных, агучаных мар.
Заціхае ў зняменні трава і ліства,
Заміраюць і людзі, і дрэвы наўкол,
Калі ты запяеш, уладар хараства,
Недасяжнага неба крылаты пасол.
Гаспадыня, не ў сілах стрымаць пачуцця,
Да акна падаецца ад дымнай пліты.
Угару галаву задзірае дзіця:
— Звонкі песенны цуд, дзе хаваешся ты?
Гэй, паслухай, няўлоўная пташка, прашу,
Я табе адкрываю, як сябру, душу.
Я таксама над песняй не сплю да відна —
Ды чаму чалавецтва не будзіць яна?
Таямніцу мастацтва свайго адамкні,
Навучы вышыні, навучы чысціні.
Навучы, як трымацца ў палёце заўжды,
Навучы, як, адводзячы хмары бяды,
Ад зямлі да нябёс працягнуўшы струну,
Славіць вечнаю песняй жыццё і вясну!
* * *