Выплавіць хацелі з медзі золата,
Зерне мары нецярплівай...
Дзе яно?
Жорнамі стагоддзяў перамолата,
Ветрам часу па зямлі развеяна.
Я гукаю
З болем чалавечым:
Вы не там, алхімікі,
Шукалі...
Апяразаных сярэднявеччам,
Вас не мары —
Сцежкі ашукалі.
Адкрываю вам свае падлікі:
Залатымі стануць рэчы тыя,
Да якіх,
як самы цуд вялікі,
Дакрануцца
Рукі залатыя.
* * *