З адлегласці так ясна бачыцца
Увесь абсяг твайго былога,
Дзе ўжо нішто не перайначыцца,
Дзе ўжо не зменіцца нічога.
І нават воляй усявышняга
Цяпер цябе туды не выправіць,
Дзе вопытам рупліўца ўвішнага
Ты мог бы столькі многа выправіць.
Ты больш па дробязі не сварышся.
Ты падае*ш у час дакладна
Выратавальны круг таварышу,
Якога вір калыша ўладна.
Знітоўваюцца швы адразу:
Як доктарам, табою вынята
Соль незагойнае абразы,
Якая ў сэрца любай кінута.
Тваё маўчанне палахлівае
Бунтоўным выбухае голасам,
І поле, што не стала ніваю,
Шуміць даспелым жніўным коласам...
Ужо сумлення мукі значацца
Нязбыўнаю тваёй уласнасцю.
З адлегласці былое бачыцца
З такой бязлітаснаю яснасцю.