Выйду жыта жаць і адчуваю,
Быццам нехта мне дапамагае.
Адпачыць прылягу ўвечар дома —
Мроіцца мне воблік твой знаёмы...
Я жыву заўжды адной табою,
Нават думкай аб табе сагрэт.
Але ўсё ж няпраўда, што сабою
Ты мне засланіла цэлы свет.
Можа, як ніхто, нідзе, ніколі
Чую я, калі з табой іду,
Над ракою кожны шорах голля,
Што глядзіцца ў ясную ваду.
Хмарыцца,
А ў нас перад вачыма
Паўстаюць такія далячыні,
Што, расшыты зорамі,
Яны
Толькі закаханаму відны.
З думкай аб табе, што сэрцу міла,
Мне лягчэй пракладваць плугам след.
Цаліну ўздымаць...
Не засланіла,
А адкрыла ты мне цэлы свет!