З крыніцы выбягаюць ручайкі,
Іх кліча свет заманлівы і звонкі,
Яны, нібы гарэзы-хлапчукі,
Бягуць удалячынь наперагонкі.
Між камянёў, пагоркаў і палёў
Бягуць, не баючыся небяспекі,
А прыйдзе час — і гмахі караблёў
Былыя ручайкі нясуць, як рэкі.
У кожнай рэчкі свой адменны плёс,
Свая хада, свой нораў непаўторны.
І ўсё ж адзін усіх чакае лёс —
Марская шырыня, марскія штормы.
Ляці за марай наўздагон штодня,
Адолееш любыя небасхілы,
Калі табе зямная глыбіня
Дала ў дарогу дужасці і сілы.