Мяне не пускалі на вуліцу з дома —
Да краю акна даставаў я ледзь-ледзь,
І мне, малышу, аж карцела, вядома,
А што там за шыбаю — паглядзець.
З паленняў я ўзводзіў старанна падмосткі,
Каб толькі спазнаць гэты дзіўны сакрэт...
Змяілася ціхая вуліца вёскі,
Сабою увесь замыкаючы свет.
І ўсё. Не, не ўсё...
Каля згорбленай хаткі
Прыгожы палац узнімаецца ўвысь.
Чаму гэта так? —
І не здолеў у таткі
Цікаўны хлапчук дапытацца калісь.
Жыццё я не зблытаю з сонечным ззяннем,
Бо гэтулькі колераў мае яно!
З маленства яно прада мною пытаннем
Паўстала праз яснае тое акно.