Спавіты горы сіняй павалокай
Снег на вяршынях. І на нейкі міг
Здалося мне — я ў Індыі далёкай,
А не сярод Каўказскіх гор сівых.
Ды раптам скалыхнулася узлессе —
Прарэзваючы ранішні туман,
Данеслася ка мне з даліны песня —
Знаёмая,
Пра нашых партызан.
Я ўбачыў праз радзеючую дымку
Той край, дзе па-над Нёманам-ракой
Ідуць бярозы з соснамі ў абдымку
Зялёнаю, шумлівай талакой;
Той край, дзе калыханку мне спявалі
Галінамі дрымотныя бары,
Дзе час майго дзяцінства сагравалі
Начныя партызанскія кастры;
Дзе быў лясны гушчар маёй калыскай...
З вяршынь Каўказа, як ніколі, я
Такою роднай і такою блізкай
Цябе убачыў, Беларусь мая!