Забіраюць нас электрычкі,
Сцежкі, воблакі і бары.
Пакідаючы ўтульнасцю звычкі,
Ветразь мары рукой бяры!
Дакранаючыся да неба
Алюмініевым крылом,
Адчуваеш,
як пяткі глеба
Прыцягальным казыча цяплом.
Вырастаем ад дотыку мамы,
Ад гаючай яе рукі,
Што праводзіць з маленства да брамы,
За якой —
да зор напрасткі!..
Вырастаем, як з дрэва кроквы,
Дзе так дрогка звініць вышыня.
Вырастаем ад першага кроку
Да апошняга кроку штодня.
Хоць таемных галактык пагоркі
Вабяць зорнаю навізной,
На зямлі —
мае лепшыя зоркі,
Што яшчэ не прыручаны мной.
Напінае тугія крылы
Кожны шчыры парыў крыві.
Вырастаем ад ласкі і крыўды,
Ад нянавісці і любві.
Вырастаем...
Адно б не вырасці
У ракетным разбегу падзей
Вышай праўды і вышай шчырасці,
Вышай чуласці добрых людзей.