Мо таму, што плыў вячэрні морак
І хаваўся ў веццях кучаравых,
Мо таму, што не свяцілі зоры,—
Сцежка заблудзілася у травах.
І пакуль яна сабе блукае,
І пятляе, і шукае выйсця,
Хлопец і дзяўчына маладая
На бальшак ніяк не могуць выйсці.
Памаўчаць хвіліну, пагавораць,
Пастаяць — ды зноўку два-тры крокі;
А ўгары даўно ўжо свецяць зоры
І святлее небакрай далёкі...
Ад світальных росаў гнуцца лісці,
Каласы схіляе долу збожжа,
Ну, а сцежка ўсё шукае выйсця
І ніяк яго знайсці не можа.