Забыўшы, што такое змора,
Забыўшы, што такое ўзрост,
Ты б’ешся ў белы бераг, мора,
Жыцця калыска і пагост.
Я да цябе іду на споведзь,
Ратунку я ў цябе прашу.
Хай подых вечнасці напоіць
Маю засмяглую душу.
Той боль, што ўраз напоўніць грудзі
Праходзіць, як прыбой круты.
Праходзяць дні, праходзяць людзі,
І толькі не праходзіш ты.
І хоць у нас адна дарога:
Мае гады — твае гады,
Ды ты за нас усіх намнога
Старэй і маладзей заўжды.
Туман, нібы шаман, варожыць
Над штормам, над чужой бядой.
І не канчаецца варожасць
І еднасць берага з вадой.