Ламае ўпарта галаву аловак,
Які абраць для кнігі загаловак.
На вуліцы зашоргаў рупны ранак —
Чырвоны самаўпэўнены жаніх,
Як быццам толькі ён адзін абраннік
І самых сціслых, і надзьмутых кніг!
Схаваўшыся за частакол гарода,
На вокладку зірнула даль крадком —
Яна табе і хлеб, і ўзнагарода,
Будзь толькі сам цвіком і малатком!
Ды вось яшчэ дарога,
Што з-за рога,
Зрабіўшы раптам выгіб свой круты,
Пусцілася пад тропік Казерога,
Ды стомлена дала нырца ў кусты...
Мільгаюць загалоўкі, загалоўкі —
Нібыта косці, храбусцяць алоўкі.