Можаш, горад мой, лёгка ад смагі лячыцца,
Бачыш —
стаўшы на вуліцы чарадой,
Аўтаматы румяныя, як прадаўшчыцы,
Газірованай гандлююць вадой.
Я манетку ў адтуліну кідаю хвацка,
Але дзе ён, струменьчык?
Цярпліва стаю.
У цябе, аўтамат, жалезная хватка:
На вачах заціскаеш капейку маю.
Мігатліва забліскаў шклянымі вачыма,
Забурчаў, засіпеў:
— Не аддам! Не аддам!
Што за Ева цябе махляваць навучыла,
З роду робатаў першы, жалезны Адам?
І няўжо нашаптала металу на вуха
Прадаўшчыца, што ў белым халаце заўжды,
Перадаўшы сваю старую навуку,
Як адбухаць шыкоўную дачу... з вады?
Можа, даць бы тут волю пагрозам цвярозым
Але я, не ўтрываўшы, даю грымака!
І глядзіце — дайшло! Прачынаецца розум!
У засмяглую шклянку шуганула рака!