Здаецца, вычарпаў сябе:
Па-вераснёўскаму парожні,
Нясу я ў стоенай журбе
Запыленае поле пожні.
І там, дзе сціх калоссяў шум,
Аголенае наваколле
Натоўпам вызваленых дум
Цяпер тапырыцца і коле.
І холадам спалох кране,
Што восень подыхам адзіным
Наглуха мне душу замкне
Ключом дрыготным жураўліным,
Лістоў паржаўленую медзь
На золкі дол раняюць кроны,
І карканнем сваім адпець
Мяне збіраюцца вароны.
І ім утораць груганы —
Крумкочуць блізка-блізка дзесьці,
Жалобнай рамкаю маны
Мяне спяшаюцца абвесці.
І хай цяжкая галава,
Употай уздыхну з палёгкай,
Як аратай пасля жніва
Перад сяўбою недалёкай.