Яны ішлі дарогаю знаёмай
З лазовымі кашамі у руках
І за сабой губілі ранкавыя бомы
Па сцежках, каляінах, па кустах.
Там, дзе над Нараччу пры беразе крыніцы
Гараць у полымі наплыўшае зары,
Ўмываліся пяшчотна маладзіцы,
Пры цішы не хацелі гаварыць.
І зноў дарожкі росна-пескавыя
Іх павялі да баравых гадоў,
І зазвінелі бомы залатыя,
Як нашых матак даўніх маладосць.
Іх бор вітаў, прымаў у свае сховы —
І ціш сасновая, і неба, і гады —
Знаёмы, вечна таямніча-новы
Бор песенны, бор вечна малады.