Час! Не прыходзь да мяне з лёгкім
поступам,
Абяцанкаю птушкі ў бары,
Бо на свеце жыве ціхім россыпам
Тое шчасце, што ўмее дарыць
Скарб падзей, веры скарб і магутную
Недзе ў пошуме людскім красу,
Што змывае ў паходзе пакутную
Перажыткаў людскіх паласу.
Часу крок — цяжкі крок і няўрымслівы
Ад малюткіх да волатных сіл.
Ён узброен сусветнымі мыслямі —
Шчасцем-дарывам, хто б ні прасіў.
Заклік часу мы чуем нястомлены —
Кожны дзень нам ісці і хацець —
Разбіваць ланцугі паняволеных
І ў Сусвеце зарой харашэць.