Хвалі жытнія над Нёманам,
Там, на беразе, высока,
Залацістыя, знаёмыя,
Пад блакітам вабяць вока.
Каласамі нахіляюцца
Над зялёнымі вірамі,
З намі позіркам вітаюцца
І плывуць, здаецца, з намі.
Ты махаеш белай ручкаю
З вышыні, уся ў праменнях,
Быццам лётнаю галубкаю
Шлеш сваё нам захапленне.
Я вяду душою гутарку
Пра наднёманскія дзівы...
Каб дастаў тваю я ручаньку,
Як жа быў бы я шчаслівы!