Ціхі зрок на нястомную плынь маіх дум
Рассявае забытую быль зорных сноў...
І ці радасць, ці жаль для душы ў іх знайду?
Ты пайшла... Я шукаю слядоў тваіх ног...
Чую — ў нетрах душы абудзіўся тытан,
Хоча рваць, хоча біць на кускі ланцугі.
Голас жалю крычыць: «Не будзі, перастань!
Не будзі скамянелай тугі!»
Што ж зраблю, калі ў скрыгаце-ціску журбы,
Што на сэрцах у нас напісаў круты лёс,
Ноч па ранах маіх, ранах дзён барацьбы,
Сцеле шоўкам тваіх залацістых валос.
За слядамі лячу,— ах, нашто, не пытай!
Звону струн залатых, я прашу, не парві,—
Будзе ў песнях ірдзець і душой трапятаць
На шумлівы прастор жар мяцежнай крыві.
Можа, вораг нагой стопча грудзі твае,
Як захоча зламаць нашай моцы красу?
Я твой боль пераможны не буду таіць —
Ціхім зорам на ростані ўсё раскажу...
Як не верне цябе наш крыўдзіцельны рок,
Не падслухаеш больш маіх дум і знямог,—
Мой задуманы, ціхі і змучаны зрок
Будзе кветкі збіраць па слядах тваіх ног.