Памяці Якуба Коласа
Адплывалі ціха хвалі,
Адплывалі
І вячэрнюю задуму
Навявалі.
Грэў агонь душу ласкава
На ўзбярэжжы,
І гукала яго Нарач
У бязмежжы.
Прыплывалі, адплывалі
Шэпты-ўсплёскі,
Слухаў ён, як засыналі
Ціха вёскі.
Думка думку наганяла —
Ўсё пра тое,
Дзе пасеяна насенне
Залатое
І якія яно ў сэрцах
Дало ўсходы,
Які колас вырас людзям
Для свабоды.
…...........................................
Ён сядзеў ля хваль бязмежных,
Хваль прарочых,
Вечар думай прыгаруньваў
Яму вочы.
І ад сэрца ўдаль плыло
Залатаструнне
Пра ласкавую зямельку
Прыгажуню.
А ўжо месяц, крадучыся
У сутонні,
Пракладаў яму дарожку
У бяздонне.
І прыйшла яна — хвіліна,
Доля тая,—
Павяла яго дарожка
Залатая...