Ёсць расліна дзіўная ў народзе,
Яна ходзіць казкаю па ўсіх,
Мо калісьці пры цяжкой пагодзе
Так празвалі людзі — «дзівасіл».
Мы сядзім ля плота. Бабка з намі —
Ўсё вядзе свой даўні, дзіўны сказ,
Як жылося цяжка пад панамі,
Як пабіты сын быў — Апанас.
«А паны за тое збілі грудзі,
Бо аддаў народу столькі сіл...
Што я думала і жыць не будзе,
Аж знайшлі ратунак... Дзівасіл...
Ён падняў на ногі майго сына...»
Бабка кажа рознае пасля,
Як раслінку гэтую так дзіўна
Напаіла сокамі зямля.
А ён вось за плотам жоўтым квеццем
Ўсё ківае нам над галавой
І не ведае, што ўсім на свеце
Раздае нектар чароўны свой.
«Калі вам на сэрцы цяжка стане,
Адбярэ вам немач рэшту сіл,
Не сумуйце, дзеткі...— Бабка ўстала.—
Дам вам на дарогу дзівасіл».