Вечар апаў.
І цемра кладзецца на плечы.
Куды пайду? Якім слупам
Я панясу цяжар свой чалавечы?
Праз краты ноч плыве...
Савінымі вачыма гусцее па кутках.
І ў гэтай цемры йдзе спрагнёны чалавек
Праз ночы змрок
з пабудкай ранняга гудка.
Адзіночка, як труна...
І голага, жывога сэрца трэпет
Кляшчамі сціснула турма,
І сочыцца крыві гарачы кіпень.
Сіроцтвам шэпчуцца хвіліны...
Пад ношкаю цярпення — о, не згінай пляча!
Хоць п’яўкамі варушаць свежыя маршчыны,
На твары мукаю кладуць сваю пячаць.
Чую — пераклікі там за перавалам,
Дзе бяздоллем лёг для нас рубеж,
Прарэзаны слупамі вяльможнаю навалай
На нашай ростані ў вялікай барацьбе.
За рубяжом Усход гарыць зарою...
Смялей на перавал! Ў напружанай вандроўцы
Я захлябнуся ўласнай кроўю
І там, на вышыні, яе змяшаю з сонцам!
Вось і адпачынак мой пявучы —
Ліпа над крыніцаю шуміць...
Прыпадаю вуснамі да вады гаючай —
Уталі, радзімая, спрагнёнага прымі.