Сплывае вечар цішыні
На горныя прасторы,—
Аб чым, паэт, у смутку сніш,
Аб чым душой гаворыш?
Ўначы таполі нам з журбой
Ўсё аб табе гавораць,
Ў вянок сплялося над табой
Далёкае сузор’е.
Калі над сонмам ціхіх гор
Ўстае ў прахладзе ранак,
Ты ўвесь загледжаны ў прастор
Душой зачараванай.
Мо хочаш песеньку пачуць,
З каўказскага улуса,
Рукой прыветнаю махнуць
Да снежнага Эльбруса?
Мне так знаёмы смутак твой
У зроку распалёным,
У думках зорных хараство,
Адвагай акрылёных.
Знявагі, здзеку ў сэрцы нож
Тых царскіх, моцных свету,—
Жыццёвы ветразь цябе нёс
Самотна, без прывету.
Плывём цяпер мы к новым дням
У шумным карагодзе
І, як бы ні прыйшлося нам,
Цябе, паэт, знаходзім.
І колькі будзе жыць наш свет
З трывогай-барацьбою,—
Ці хто паэт, ці не паэт —
Панікне прад табою!