Вітаю, Даніла, як вестку-надзею,
Сустрэць тут цябе не чакаў.
Я знаў скрыпача-чарадзея,
А бачу цяпер лесніка.
І што ж гэта сталася, мілы Даніла,
Зусім ты зрабіўся стары.
А дзе ж зухаўство тваё, сіла,
Якімі ты цуды тварыў?
Без ліку найграў за жыццё ты вяселляў
І многа найграў вечарын,
Дзе маладосць віравала, кіпела
Праз ночы да самай зары.
Цяпер вас жыве толькі трое,
Бы ў казцы якой ці у сне,—
Ты, і ружжо драбавое,
І скрыпка твая на сцяне.
Няма тваёй жонкі і дзетак —
Замучыў іх кат-людамор,
І ты, як вандроўнік без мэты,
Па ночах імкнешся да зор.
Пустэльнікам стаўся, жывеш, як бяздомнік,
Чаму ж ты адрокся сяла?
У бор мнагадумны, таемны
Мо скрыпка цябе прывяла?
Ў вачах тваіх ціхасць цяжкая застыла...
Яшчэ, знаць, твой смутак вялік,
Бо, вусы спусціўшы, Даніла,
Ты сівай чупрынай панік.
Пакінь жа, Даніла, ўсю гэту задуму,
Хай камень ў грудзях не ляжыць.
Я знаю таксама, не думай,
Як цяжка на свеце без радасці жыць.
Вазьмі сваю скрыпку, вазьмі ты, Даніла,
Няхай загаворыць яна,
Каб сэрцу уцехі прасіла
У восені ціхай струна.
Зайграй жа пра новыя дні маладыя,
Пра наш адваёваны край,
Пра пошумы ніваў і былі лясныя
Зайграй жа, Даніла, зайграй!