Цёмна ў шэрай хаце.
Нудна... Адзінота
Нема затаілася
па сырых кутках.
Села з доляй-прасніцай,
з вечнаю турботай
Маці пасівелая думы-мары ткаць.
Плынь цячэ кудзельная
той цярплівай ніткі,
Што спавіла горкае,
сумнае жыццё
Зрэбнінай калючай
ад самой калыскі,
Пра жыццё гаворыць ёй,
пра незабыццё.
Тое ж не забудзецца,
што ў душы сплялося
Ва ўсе дні і ночанькі
ад жахлівых дум,
Што квітнела ў сэрцы,
але не збылося,
І цяпер у мроях,
быццам светлы сум...
Родны сын не піша,
кінуты за краты,
Не пазбыць трывогі і тугі павек...
Белы цар лютуе,
і катуюць каты,—
За свабоду ў лёхах
гіне чалавек.
Пры кудзелі здрэмлецца
стомленай душою,
Галава пахіліцца
у знябытым сне,
І акенцы журацца
пад сівой страхою —
Прыгалубіць матчыны
сны задумны снег...
Ціхасць адзінокая
адзінокай хаткі
Спавіла над маткаю
ціхі рой надзей,
Недарэмна коцік
мые свае лапкі —
Можа, шлях завеяны
госця прывядзе...
Недзе нешта рыпнула,
маці ўраз ачнулася...
«Божа, што за сон такі —
аж душа дрыжыць
Хтось дзвярыма стукнуў —
можа, так пачулася?»
Глянула —
на століку
белы ліст ляжыць.
І пісьмо чыталі
той гадзінай шараю,
І пазнала матка:
сын уцёк з турмы,
На канверце значыцца
нейкая Швейцарыя,
І ў пісьме пра Леніна
прачыталі мы.