З Манмартра ўвесь, увесь Парыж,
Ад самых ад ускраін,
Сцелецца да нашых ног...
Вядома, з гэтае гары
Некалі, ужо даўно,
Пушкі камунараў
Давалі ядрам свой разбег,
І ад тых удараў
Каваўся так у барацьбе
Нязнаны, новы свет...
І я напружана гляджу
На шэрыя абрысы,
Каб які хоць трохі след
Знайсці тых даўніх рысаў...
Якое ж бачым утрапенне —
Няшчасця прыгавор —
Мастацкае зіхценне —
На гэтай вось гары сабор
Святога, кажуць, сэрца —
Каму на аглупенне
Стаіць і хоць бы што?
Відаць, што ўсім бязверцам
Каранне надышло.
А ноччу на Манмартры
Побач ля сабора —
Хто чаго тут варты?
Шумяць катлом вар’яцкім
Садома і Гамора.
Балаганчыкі,
Папойкі,
Жабракі
І вандроўныя мастакі.
Багема тут, багема там —
Напісана плакатам,
Што можа нават і Хрыста
Прыцягнуць без шатаў —
Ў вузкіх штанах, пад гальштукам,
З бародкай па-мастацку,
Святое сэрца наступам
Абліюць па-брацку.
Будзе падыгрываць скрыпач,
Вандруючы, вядома,
І Хрыстос не пойдзе спаць
Да святога дома.
Задрэмле смутак на гары
Ў світальным змроку,
І да вячэрняе зары
Багема стуліць вока...