У змрочны вечар нечая рука
Пастукала мне ціха да пакоя.
Я падышоў да дзвернага замка,
Узрушаны прыгодаю такою.
Бо хто ж, адкуль у нечаканы час
Прыйшоў маю парушыць адзіноту?
І чым мне госця позняга страчаць —
Ці дружбаю, ці, можа, неахвотай?
Госць увайшоў, нясмела, ціха стаў,
Як нейкі пілігрым, здарожаны, спакойны.
Ён капялюш, вітаючыся, зняў
І паглядзеў мне ў вочы пранікнёна.
Высокае чало і сівізна валос,
На твары — чулае, закрэплае натхненне,
І думу строгую над бровамі звяло
Ў маршчыны найвялікшае цярпенне.
З трывогаю гляджу на гэтай думы знак,
Руку працягваю з душэўным трапятаннем:
— Я пазнаю... Я пазнаю цябе, мастак,
Сядай, мой друг, хачу тваіх прызнанняў!
Мастак прысеў і позіркам ва ўпор
Ізноў крануў душу мне пранікнёна...
— Мяне сюды прывёў,— сказаў ён,— подых зор
І бляск агнёў у горадзе замглёным.
Бо сілай творчасці гарыць мая душа...
Схапіў бы кісць... Здаецца, без адрыву
На палатне б я думы ўваскрашаў,
Што ў свет імкнуць паводкаю шумлівай.
Ды што зраблю?.. Скажы, скажы мне, брат,
Як вызваліць накопленыя дзівы?
Мне правую руку адсек фашысцкі кат,
Каб я не маляваў прыгожасці Радзімы...
Замоўк мастак... Панікнуў галавою...
А Млечны Шлях за вокнамі — нібы рака...
І я, ахоплены трывогаю такою,
Загаварыў да сэрца мастака:
— Вялік твой боль, бо тужаць па табе,
Як ты і сам, прасторы нашых даляў;
Вялік твой боль, бо ў нашай барацьбе
Мы пішам свету новыя скрыжалі.
Павер, мастак не можа не тварыць,
Не можа кат зрабіць яго калекай,—
Мне ёсць аб чым з табой пагаварыць,
Мой друг, я веру ў сілы чалавека!..