(Падзеі лёху)
Ці зараз надыдзе світанне?
Ці хутка яно загляне?
Ноч...
Доўгая ноч...
І лёху сырое смактанне
Хлюпае ў цемры глухой і плюгавай.
Катоўская стража ізноў
Прыйшла паўтарыць свой здзек —
Пытала: «Цо, ешчэ не здэх?»
Дня няма — у лёху дня няма...
Толькі ноч...
І мохам заіневеў твар.
І яму каменную, яму ярма,
Мераеш крокам, як вошчупам:
Раз-два, раз-два...
Адарваны. Не ведаю. Дзе вы, таварышы?
Холад гмаху навалены. Вільгаць. Падвал.
І цемра хіхікае ў вочы пачварамі...
Слухай, ноч,
і на волю наш кліч падавай!
Недзе крокі таемна ў цішы засычэлі...
Знаю — то крокі тэрору.
Глуха бразнуў ланцуг, і завесы дзвярэй зарыпелі
Жудасцю чорнай
па калідоры...
І — ціша. То ціша тэрору
Запала і цемрай шугнула ў грудзі...
Слухай, ноч,
і ў лёхах мы прагнем прастору,
І ў лёхах пяём мы, і славім, і будзім!
Мокрым холадам моршчыцца цемра,
Сліззю караваю сэрца дзярэ,
І варта катоўская крокамі дрэмле...
Надарма! Надарма!
Мы — не памрэм!
Гарт маёй думкі маланкуе іскрай,
Творыцца радасць вызвольнага дня,
Калі выйду вясною шумлівалістай,
Каб тысячы мук,
як сцягі, падняць!