Ласкава кіпарыс шапоча над табою,
Цудоўны наш паэт, згарэўшы без пары,
Дзе сонечны блакіт над Ялтаю гарыць,
А мора ўсё клякоча хвалямі прыбою.
Усё жыве, паэт, нягаснучай красою,
Як тыя бомы там, у песенным бары,
У старонцы той, дзе ты пачаў тварыць
Яшчэ бяздольнаю часінаю цяжкою.
Цяпер у нас растуць шчасліўцы будавання
З іх кожны глыбу дзён душой сваёй кране
Без жалю, без сірочага стагнання,—
І не адзін паэт у нашай старане
Па-над табою схіліцца ў пашане
І шчыра праспявае аб вясне...