Турма ў цішы змроку прыплюшчыла вочы,
Бразнулі ў браме замкі заржавелыя,
І восень сырой, агнявокаю ноччу
Дыхнула мне ў грудзі збалелыя.
Горад снаваў свае сеці-зігзагі...
З імглы агнявой,
Як з пажару,
Рад фабрычных, як здань, каміноў
Замаячыў закопчаным тварам.
Як ад смагі,
Упіваўся мой стомлены зрок...
З туркату-шуму прарваўся,
Ўвышыню узляцеў, абарваўся,
Заблукаўшыся недзе, гудок...
Да лёту, браты, да шырокага лёту!
Арлом маладым шыбануць у нябёсы —
паплыць...
Атрахнуцца ад зморы,
Грудзьмі захлябнуцца,
душой адпачыць,
Распластаўшы крылле
на хвалях прастору...
.....................................................................................
Іду...
Па дарожках, па прасёлачках.
У даль прастору гавару:
«Прыхілі мяне, мая долечка,
Барацьбяная Беларусь!»