Над намі віхры выюць і лісцем дрэў лапочуць,
І хмары чорныя варожа нам гудуць,
І барацьбу, і страх, і смерць прарочаць,
І весткі ваяўнічыя нясуць...
«Мы — людзі, мы — арлы, мы ў вочы бога Рока
Пасмелі кінуць выклік як назло,
І голас наш адклікнуўся далёка,
І лье жыцця прабуднае святло.
Ты, лёсаў нашых пан, далоў жа з п’едэстала!
Твайму прыгнёту смела вызначым канец.
Ты знай, што смерць табе ад нашых рук настала,
Мы стопчам, разарвём паганскі твой вянец!
Мы — людзі, як арлы! Гаворым табе ў вочы
Пад буры свіст і рокат гнеўных хваль —
Рассеем змрок тваёй злавеснай ночы
І заклік падамо ў бушуючую даль.
Да нас прыйдуць усе, хто у грудзях збалелых
Нясе агонь дабра, нясе нядолі крыж,
Хто ў муках сэрц сваіх, стагнаннем ашалелых,
Змагання грознага падняў трывожны кліч!»