Мерна калышацца шум,
Ветраны, вольны, шырокі,—
Нехта кранае душу,
Шэпча аб нечым далёкім.
Ціха туманы плывуць
Недзе ад гор і азёраў...
З ласкай глядзяць на Няву
Ціхія позіркі зораў.
Ў шпаркім імкненні ракі
Даўняя сага мне сніцца,—
Знаю — плылі рыбакі,
Беглі алені напіцца.
Ў люстры амшэлых азёр
Глянула ў квецці адвага,
І палілася да зор
Новая дзіўная сага.
Сага аб ленінскіх днях,
Што прагулі навальніцай,
Як узнікала ў агнях
Нашай свабоды крыніца.