Іду нястрыманы, ахвотны
Дарожкай снежнаю, лясной,
Такі, здаецца, бестурботны,
Як той далёкаю вясной,
Што некалі давала крыллі
Для мар, жаданняў залатых,
Што і цяпер гады не скрылі
Маіх узлётаў маладых.
Здаецца, іх пільнуе радасць
Жаданняў родных... Іх прастор
Даюць загад — ісці, не падаць,
Уздымаць імкненні аж да зор.
Такі наказ свабодных ніваў
Ад едкай пошасці акоў —
Такі праслаўлены, шчаслівы
Наш пераможны неспакой.