Мы імчымся па Дняпры,
Хвалі ўслед за намі...
Мо зрабілі б дзе прыпын
Разам з берагамі?
Бо яны назад бягуць,
Уцякаюць быццам,—
Не паспею, не змагу
Ніяк надзівіцца
На узгоркі ў ветраках,
На крыніцу з кладкай,
Як хаваюцца ў садках
Сонечныя хаткі,
Як сланечнікі плывуць
Жоўтымі радамі,
Кожны хіліць галаву,
Расстаецца з намі.
А за імі ў сонцы ўся
Стаіць маладзіца —
Украінская краса,—
Дайце ж надзівіцца!
Тут сказаў мне друг-сабрат
Вольнай Украіны:
«Хочаш краскі ўсе пабраць
За адну хвіліну?
Яшчэ хопіць, пачакай,
Хоць галоўку кружыць.
А Ўкраіна ўся така,
Дарагі мой дружа!»