(Верш з падполля)
Дала мне кашы картаплянай
І кубак малака,
Хлеб чорны кроіла рука,
На стол мне клала незасланы.
Я еў,
На шэрасць хатнюю глядзеў
І чар тваіх дзявочых рухаў
Душою стомленай лавіў
І ціхім сэрцам слухаў.
А ты
Стаяла вішняй нада мной
І шчырай матчынаю ласкай
Журботу роднай беднаты,
Гатовую бліснуць слязой,
Вачыма ў сэрца пасылала.
Як там дзвярыма хто забразгаў,—
На кожны стук,
На кожны рух
Ты ў вокны жвава паглядала —
Ты за мяне дазор вяла,
Мяне — паўстанца — сцерагла!
«Калі ж канец мучэнням нашым?
Калі ж пазбудземся паноў?» —
З маўклівым і бунтоўным плачам
Пыталася ты зноў і зноў.
І мой табе паліўся спеў
Аб волі буйнай і магутнай,
За што крывавімся цяпер,
Ланцужных дзён зрываем путы.
З табой, ласкаваю, ішоў
Я з цёмнай хаты на прыволле,
Зямлю абшарнікаў дзяліў,
З астрога ўсіх асвабадзіў
І люд працоўны горда вёў
З задухі-цемры падняволля.
Шумеў над намі сцяг чырвоны
І прамяніў паход мазольных.
Ты слухала, душой ірдзела,
Чырвонай мальваю расла
І тварам шчасна харашэла,
Са мною крок у крок ішла.
Іграў усмех твой мімалётны —
Далёкі, блізкі, быстралётны.
Усмех, усмех... як жаль расстання,
Як трэпет блізкага вітання...
Гадуй для катаў ты пракляцце
І з гартам сонечных надзей
Нясі разорай-паласою,
І ў час бязлітасных распяццяў,
Галубка родная, прыйдзі,
Уцеху сэрцу прынясі
І думкі мужныя сагрэй
Сваёю ласкаю-красою...