Ты просішся ў дзверы
маёй беднай хаткі
Асенняю, ветранай, цёмнаю ноччу...
А можа — не?
Можа, гэта стогны маёй хворай маткі,
Што там, у кутку цяжка-змрочным,
Калышучы боль у паўсне,
З дзеткамі разам ляжыць?
Вецер дзіка пяе за акном,
Па грушах, па стрэхах
галосіць-шуршыць,
Б’е
крылом...
І глуха даносіцца спеў адзінокі...
То сціхне, парвецца,
То жалем далёкім
Ён хлыне нанова,
То ў сонныя згадкі
Разам з ветрам зліецца...
Можа, гэта песня майго п’янага бацькі —
Аж з гасцінца: «Не шумі, дуброва...»?
Ноч прыліпла да шыбін, глядзіць у акно...
То было так нядаўна-даўно...
Ад згрызоты балючай
Сэрца можа парвацца,—
Пад дзяружкай калючай —
Больш нічым не сагрэт —
Разам з ночкай асенняю плачу па матцы
Я — загінены хлопчык-паэт...
Ноч прыліпла да шыбаў, махае крылом...
Так! то было...
было...
...Больш не трэба! не трэба! не трэба
Тых жахлівых, бязвыхадных пут,—
Я даўно не малюся да неба,
Я гадую ў душы сваёй бунт!
Дай, паэзія, меч прамяністы —
Слова-гарт, слова-кліч, слова-бой,
Дай палёт мне арліны, агністы —
Гімнам-полымем біць да нябёс!
Тых начэй векавое пракляцце
Кінуць громам у тых, каго знаю,
Хто абуў жыццё нашае ў лапці,—
Ў тую чорна-крывавую зграю!