Навіснуў над сцяною
Каштанаў ціхі лес...
Як рукі, вецце ўзнятае,
Дзе мукаю нямою
Глядзіць яна — распятая —
Камуна...
Гэта — Пэр-Лашэз...
Здаецца мне, мае гады ішлі
Сюды даўно-даўно,
Дарожку ўсё тапталі і няслі
Вялікае адно,
Што ў сэрцы накіпала,
Што сілаю ўзгадованаю стала
У зараве агнёў.
Гады і віхры над мацерыкамі
Праходзяць гоманам народных барыкад,
Будуюць помнік тым, хто шчыльнымі радамі
Першыя сустрэлі куляў град
І паляглі пад кулямі натоўпам,
Як вестуны вялікае вясны,
За неба яснае і чыстае пад сонцам,
За чалавецтва залатыя сны.
І я прыйшоў з любоўю пакланіцца,
Да дзён змагарных сэрцам прытуліцца
І ўспомніць полымя пажараў,
Калі ішлі палкі парыжскіх камунараў...