Дарожкаю самотнай
Пляцецца быль старая,
Задумна і журботна
Па восені ўздыхае.
Нікога на прасторах —
Заціхлі ўсе травінкі,
І толькі ціхі шорах
Атульвае былінкі.
Паміж скарчэлых вішань —
Вось цэркаўка крывая,
Замшэлая ў зацішшы,
Задума — быль старая.
Знаёмыя прыкметы...
Вятроў былых дарогі,
Дзе, чырванню адзеты,
Віхрыліся трывогі.
Сагнутая знямогай,
Бабулечка старая
Тут жалілася богу,
Што долечка ліхая.
І хочацца спыніцца
З маўкліваю трывогай
І нізка пакланіцца
Тым ветрам на дарогах.