Прыпяць шырокая і таямнічая,
Маці балот і лясоў,
Рэхам шуміць твая хваля крынічная,
Як байка з нязнаных вякоў.
Імчыш свае воды ты ў далі загадкаю
І рвеш непрыступны прастор,
Праз дзівы такія плывеш ты нязнайкаю,
Якіх мо не бачыў ніхто.
У месцах адных ты аброслая сёламі
І туліш к сабе гарады,
А потым туды прарываешся лозамі,
Дзе вечна шумяць чараты,
Дзе ціша пад небам застыла пахмурная,
Прырода глухмяна маўчыць,
Дзе птушка загублена кружыць нячутная,
Нішто не пяе, не крычыць.
І там ты ляніва — шырока-ўладарная,
Здаецца, не хочаш плысці,
У неба глядзішся адна, светла-хмарная,
Дзяцінствам зямлі шалясціш...
Праз бары сівыя, гаі дубовыя
Ў нязнаныя цягнеш канцы,
Праз сенажаці квяціста-шаўковыя,
Дзе косамі звоняць касцы.
З хвалямі шумнымі мова народная
Льецца ў лясістую шыр,
Песня задумная, звонкая, гордая —
Дума народнай душы...
* * *
Ворагі хцівыя! Слава надзьмутая!
Дарэмны сюды ваш прыход,—
Тут помста гняздзіцца карэннямі лютая,
Тут беларускі народ!
Прыпяць чаўны свае гнала далёкія
Ў дрымучых вяках напралёт,
Туды, дзе імчыць свае воды шырокія
Сівы, магутны Дняпро.
Там на прасторах прывольнай Украіны
Ў бітвах за волі зару
Свае багатырскія грудзі расправіла
Ў змаганнях Вялікая Русь.
Не, вы забыліся, орды тэўтонскія,
Што і цяпер тая шыр
Рэкамі нашымі мкнецца бясконцымі —
Сілай народнай душы.
* * *
...Ты бачыла, Прыпяць, і чула, шырокая,
Народу крывавы палон,
Як плачы, праклёны і стогны прарочылі
Лютаму ворагу скон.
Лес спахмурнеў, у цябе заглядзеўшыся,
Як падалі дзеці ў крыві...
У помсце святой, над вінтоўкай схіліўшыся,
І я твае слёзы лавіў.
Шумна збіралася сіла народная,
Тваёй шырынёю расла,
А ты, панахмурана помстаю, гордая,
Грозныя хвалі нясла.
Слухай ты, нечысць прусацка-паганская,
Смерць пачала вас касіць.
Слухайце! Прыпяць — рака партызанская,
Яна вас затопіць усіх!
Ў бітвах кіпучых шуміць легендарная
Слава герояў-сыноў,
Як Прыпяць шырокая, неадгаданая —
Маці балот і лясоў.