Я сягоння выходжу на волю,
Сонцам разгладжу маршчыны на твары,
А ты застаешся ў сценах няволі,
Мой дарагі, мой ты добры таварыш!
Нямала панурых гадоў
Будуць піць твае косці вільгаць астрожную,
Думкі крылатыя, непераможныя
Вячэрняй прайдуць чарадой...
І не раз, і не раз засмяецца вясна,
Далі сінія звонка на скрыпках зайграюць,
І запеніцца кроў, закрынічыць яна,—
Так патокі прадвесня снягі разрываюць.
А калі жаўруком зашчабеча лазур,
Да акна падыдзеш, гэтым спевам праняты,
І далёкую сінь пацалуеш праз краты,
І набегшую здушыш слязу...
...Міліярды праносяцца дум...
О, дайце мне сілы! Я сэрца агнём
З грудзей сваіх вырву, на меч насаджу
І з паходняю рушу: за мной!
Меч вышэй! Гэта сэрца гарыць —
хай палае!
Гэта з цемры-задухі ідуць мільёны,
А полымя сэрца ім ноч рассякае,
Шлях праменны світання ляжыць...
У маёй адзіночцы чатыры сцяны,—
Ці ж можа змясціцца ў іх сэрца-паходня?
Таварыш, на волю іду я сягоння,
На шлях пераможнай вясны!
Ты не гаворыш, задумна маўчыш,
Мо павагі расстання не хочаш трывожыць?
Руку дай, таварыш,— зазвінелі ключы,
Адчыніліся дзверы: «Выходзіць!»