Санет
Застылі на дарогах сінія туманы,
І здзіўлена ўзыходзіць сонца над зямлёй,
Яно на росы траў, атуленых імглой,
Колерам вясёлкі упала на паляны.
Ўдыхаю пах зямлі, іду зачараваны,
А бунт яшчэ мацней шуміць ў маёй душы,
Што чую, як сляза закапала ў цішы
На мой ласкавы край, драпежнікам забраны...
О людзі! О зямля! Ўздымайце моц грудзей!
Хай знае вораг сілу нашае трывогі,
Хай ў памяці яму навекі стане дзень,
Дзень нашай страшнай помсты-перамогі,
Калі з слязою радасці у громах мы прыйдзем
І вернемся на родныя дарогі!