У плыні месячнай
ноч сцеле перламі расы,
Звініць крыніца аб карчы,
За чаротамі
хаваюцца лясы,
І пушча побач... думае, маўчыць.
І што ж ты тоіш, пушча?
Што ў сваіх нетрах захавала?
Каму калыскаю была праз век прыгонны,
век дрымучы?
Скажы, каму ты песні шумныя спявала?
Звініць крыніца аб карчы...
Скажы мне, пушча, не маўчы.
Твае мне ведамыя сны,—
Я знаю, сніш ты згубу гору...
Тут кожны корч, і кожны куст,
І шопат кожнае сасны
Душою нашаю гавораць —
Душой народна-беларускай,
Што лахманом трасла вякамі
Над паншчыннай палоскай грузкай,
Над шляхам, плыўшым жабракамі,
Душой, раздзёртай ад трывог,
Раскрыжаванаю на ростані дарог!
З табою разам сню
Аб родным аграноме нашым, блізкім,
Які народную вясну
Уквеціць сонечнымі лісцьмі.
Калі зары чырвонай шквал
Змяце сляды навалы панскай,
Сваім праменнем стрэльне ў лоб
Усёй навале акупанцкай,—
Не будзем, пушча, гараваць,
Лятунак наш не будзе сном:
Ударны прыйдзе аграном!
Збярэ сыноў сям’і бядачай,
З-пад цёмных стрэх збярэ паход
І на сцягу усім назначыць:
«Усё для народа і ўсё праз народ...»
Рухавіком, нібы стралой,
Пратне балоты, мхі і лозы
І разам з плесняй векавой
Затопіць мукі, здзекі, слёзы.
Шашою блісне з краю ў край,
І край наш стане быццам рай.
Люд-пралетар, люд песні працы
Заб’е прыгоннае пракляцце,—
Па рэках новых і па шынах,
Уздыхнуўшы вольнымі грудзьмі,
Сталёвым туркатам машыны
Па пушчы рэхам загрыміць!
І ўторыць будзе перабіўны
Крыніц радзімых спеў турбінны!
Як будуць змыты ўсе сляды
Амшэлай, дзікай, горкай плесні
Краіны нашай, век забранай,—
Прыйду, праменны, я тады
З той падарожы барацьбянай
На свята трактарнае песні.
І на чале брыгад адважных
У паходзе мнагасцяжным,
У дзень квітнення ясны, чысты.
Дарогай — беллю камяністай,
Б’ючы паходным смелым крокам,
Сустрэне з песняю мяне
Круглавіды, сінявокі,
Рассмеяны і жвавы піянер.