Ты тчэш неаглядныя мары
Ў жаданнях сваіх залатых,
Хоць люта палаюць пажары
Яшчэ на прасторах тваіх.
Усё тая ж панадная постаць,—
У песнях аб ёй расказаць! —
Усмешкі стрыманае роскаш
І шчырая ў горы сляза.
Імклівая ў працы ухватка,
І ціхасць задумнай красы,
І ветлая тая аглядка,
І трэпет шаўковай касы.
Ізноў твае веі упалі
На твой сонцам тканы уток,
Ізноў, як у вершах Купалы,
Ідзеш за сяўбою ў прастор.
Змагаеш наследкі няволі...
Размахам сваім маладым
Абдымеш шырокае поле
І ў песні сальешся ты з ім.
Я знаю, ты вытчаш на дзіва...
За поступам лёгкай хады
Я з вершам імкнуся, шчаслівы,
Кажу: «Беларусь, гэта ты!»
Свой зрок задуменны і ціхі
Вясною схілі нада мной,—
Я поясам роднай ткачыхі
Хацеў бы бліснуць над зямлёй.