Лес шуміць задумна, адзінока,
Нібы згадкай ціхаю пяе,
І глядзіць наўкол людское вока,
Нешта роднае балюча пазнае.
Раптам людзі чуюць гром далёкі,
Гром гарматны і ў нябёсах гул,—
Бачаць людзі: полымем высокім
Хаткі ўспыхнулі ў цямрычную імглу.
У хатках тых бацькі застольным святам
Абдымалі дзетак чараду,
Дзеткі шчабяталі: «Мама, тата,
Сёння школу нашу павядуць
Ў лес зялёны,
дзе так многа птушак,
Дзе растуць прыгожыя грыбы...»
Дзеткі йшлі,
каб радасці паслухаць
У лясных праменістых глыбінь.
Помніць кожны —
паспявала жыта,
Сонцам расцвітаў калгасны шлях,
Цешыліся ўсе,
што ўсё здабыта
Залатою дружбай на палях...
Вось так было, паляна міжлясная,
Вось так, Хатынь —
сірочыя званкі,—
Твая трывога болем далятае,
Яна ў народы пойдзе праз вякі...
А людзі йдуць,
нібыта ў ціхім гімне,
І пілігрымную зямельку у руках
Нясе з іх кожны —
дар святы, радзімны
Кладзецца на магільны прах.