То не кветкі на бэзе нам шчасцем зардзелі —
Ў нарачанскіх лясах верасы расквітнелі.
Дыванамі паслаліся ціхімі днямі,
Паплылі, прытаіліся ціхімі снамі
Па шырокіх лагах і утульных палянах,
Пры дарогах-шляхах і па ўзгорках-курганах.
Так у цішы плывуць і задумай ласкавай
За сабою вядуць гэты бор велічавы.
І як толькі калі пачынаецца золак,
Верасы напаўняюцца шэптамі пчолак,
Верасы аддаюць меданосныя сокі —
Свой апошні для лета, свой дар сінявокі.
Бо не льецца ужо птушак спеў галасісты,
Не шуміць ужо сонечны ранак расісты.
Верасы, верасы... Яны нешта хаваюць,
Верасы па-асенняму ціха ўздыхаюць...
То не кветкі на бэзе нам шчасцем зардзелі —
Ў нарачанскіх лясах верасы расквітнелі.