Я помню сцежкі вернай маладосці,
Яны ішлі з далін да стромых гор,
Туды высока — да арлоў у госці,—
І клікалі ў нязведаны прастор.
Па сцежках крокам мералі ва ўпор
Вышэй, вышэй, што аж трашчалі косці,—
Так мецілі да сонца, і да зор,
І да арлінай гордай высакосці,
Каб дасягнуць сваіх крыштальных мэт,
Дыхнуць надакіянскімі вятрамі
І спалучыць у сэрцы цэлы свет
З будучымі вернымі сябрамі...
Я помню той юнацкі запавет —
Імкнуцца ўвысь, каб стаць самім арламі!